Schools must stop spreading homophobic and transphobic messages

The Council of Europe Commissioner for Human Rights, Thomas Hammarberg, has published a viewpoint on homophobic and transphobic bullying.

In schools across Europe young persons are being harassed because of their sexual orientation or gender identity. Homophobic and transphobic bullying is an every day reality in the lives of many. It is time to react – especially in view of several national studies and reports warning that there have been a number of suicides among young lesbian, gay, bisexual and transgender (LGBT) persons feeling rejected by their peers and families.

The scope of this problem appears to be large. A study in the United Kingdom showed that nine in ten secondary school teachers had witnessed children being subjected to homophobic bullying in their schools. Among primary school teachers two in five had made similar observations regarding children at this very early stage.

Such studies have also demonstrated that children in primary schools use homophobic remarks alarmingly often. They pick up and repeat negative jargon, most often without even understanding what the words refer to.

My recent report “Discrimination on grounds of sexual orientation and gender identity in Europe” contains numerous examples of how factually wrong information about LGBT persons is disseminated – sometimes also by schools themselves. This is a serious problem and may contribute to bullying and to cementing homophobic and transphobic attitudes.

School books used to spread prejudices

The World Health Organization removed homosexuality from the International Classification of Diseases in 1990. Despite this, prejudices and misunderstandings have too often lived on in teaching programmes.
Only this past summer was a decision taken in “the former Yugoslav Republic of Macedonia” to revise a school textbook describing homosexuals as “neurotic and psychotic persons” with an “abnormal, unnatural and degenerated sexual life”. From Lithuania I have received information that children have been taught that homosexuality is a sickness and that same-sex relationships destroy families.

In 2009 the European Committee of Social Rights set an important standard in its review of a complaint against Croatia regarding the content of a school biology textbook which was held to contain prejudiced information. The Committee found that “Certain educational materials which are used in the regular teaching programme are biased, discriminatory and degrading.” Croatia withdrew the textbook as a result of the Committee’s findings, though NGOs in the country still report similar problems with other textbooks.

“Don’t stand for homophobic bullying”

Some member states have taken encouraging initiatives. A national action plan in Norway targets schools at both primary and secondary level and has added an LGBT dimension to subjects in the mainstream curriculum. In Estonia the national study curriculum provides a basis for discussions on LGB issues. UNESCO is initiating an international consultation on homophobic bullying in educational institutions. NGOs conduct indispensable anti-homophobic bullying campaigns such as the Irish ‘Don’t stand for homophobic bullying’ initiative.

There is a strong need to review curricula and teaching materials in all member states of the Council of Europe. This was also emphasised in a Council of Europe Committee of Ministers Recommendation which called on member states to provide “pupils and students with the necessary information, protection and support to enable them to live in accordance with their sexual orientation and gender identity.”

Schools obliged to protect students

It is an obligation for all schools to protect their students from bullying and to teach respect and openness. School personnel need thorough training concerning non-discrimination issues. One important tool in this regard could be the Council of Europe training pack on violence reduction in schools.
Policy makers and school management need to give strong support to teachers in order for them to have the means and resources to create a healthy and inclusive environment in schools and classrooms.

Thomas Hammarberg

"Stop violence" with... violence. P.S. re recent abuse and violence scandals in Armenia

via Unzipped

Starting with the case of that Nubarashen school pedophile teacher, then army and school abuse videos, and then the highly publicised recent domestic violence case, what I noticed - not infrequently - that some people, even among ‘stop violence’ campaigners, in the heat of emotional debate call for lynching of those suspected in abuse or violence.

Yes, it’s understandable that emotions may run high, and things may be said (but not meant to) in the midst of heated debate or as an immediate emotional reaction to horrific crimes.... But you simply can’t fight violence with violence. This will not solve any problems. Instead, it will ensure a vicious circle of everlasting violence.

Let’s take a very recent example of domestic violence in Armenia, that rightly resulted in an outrage, and petition was launched (I supported and signed it) calling for law against domestic violence.

In total, there were 3196 signatures with/without comments, now passed to the prime minister.

A friend of mine disturbed by certain comments posted on the petition 'Armenia Must Pass Domestic Violence Legislation', compiled a list of all of those signatories (28 in total) who "wished bodily violence and death upon the husband and/or mother-in-law of Zaruhi Petrosyan". He rightly pointed out that “we need to prevent domestic violence, not practice lynch mob rule”.

It is also disturbing that a person (e.g. petition signatory 3179, screenshot below) would use a slanderous and bigoted term about a sexual minority group to express his anger over a domestic violence issue. This ‘injustice by injustice’ approach totally devalues his own signature.

Thankfully, 28 comments make up less than 1% of the total number of signatories.

Interesting geographical distribution of such comments: 22 of the 28 comments came from California(!); 2 from Armenia; 1 from Turkey, Australia each; and 1 from the states of Wisconsin and Florida each. As friend commented, “Americans seem to be the most 'stop violence with violence' people...in a country where the death sentence is practiced regularly, but I am not sure about in California....”

Below are just few selected extracts to demonstrate the point.

No. 3,152 They should be thrown in jail and beaten so it's a lesson to others.

No. 2,787 I would beat the living hell out of this prick and set his mother on fire!

No. 2,763 That man and his disgusting mother should be beaten the same way and crushed to death.

No. 2,553 Maybe it's not only time to sign a petition, maybe it's time to personally fight back. Go get your bats and your guns, grab your pots and your pans, they work too, and turn around and do what Madea says. Beat them back!!

No. 2,406 This mother and son should be charge with first degree murder and death penalty sentense for them they should hang in middle of town

No. 1,815 Put a piece of cloth in his mouth take him toYerevan city square and pull his nails in front of the public then hang him

Or, for example, No. 484:

In the past, I heard of Arab females being stoned to death and even seen a true story about it "The Stoning of Soraya M". But I never heard an Armenian version of it. I can't believe beating an individual to death still occures with a mother-in-law having to be the main suspect.

Saying that, and presumably considering it deploring, she then continues:

It's sad to say, but in my personal opinion I believe she should get beaten the same way and let along to die. Don't only stick a dirty peice of cloth in her mouth, but stick in up her ass. The mother-in-law as well as her xangarvats son need to die exectution style. The best method for these types of people is Iranian style "stone to death".

Rule of law, education, trainings, changes in law, and similar measures... that's what I'd like to see instead.

Round-table on intolerance and homophobia in Armenia

For the first time, round-table on intolerance, xenophobia and homophobia in Armenia was organised by The National Citizens’ Initiative (NCI) affiliated with the parliamentary opposition Heritage party. I welcome the initiative. Hopefully, this discussion will continue, eventually evolving a broader spectrum of the society, media and political representatives. As coordinator of the NCI Hovsep Khurshudyan rightly pointed out, Armenia, facing so many challenges, simply cannot afford xenophobia, homophobia and intolerance towards others' political or religious views.

Below is press release by the organisation in English and Armenian.

thanks to Unzipped: Gay Armenia for the information

July 30, 2009

NCI Examines Xenophobia in Armenia

Yerevan—Today, the National Citizens’ Initiative (NCI) convened a roundtable discussion on the topic of “Xenophobia in Armenia.” The meeting brought together NGO officials, human rights advocates, analysts, members of international organizations, and several others.

Welcoming the audience with opening remarks, NCI coordinator Hovsep Khurshudian pointed to those dangers that xenophobia includes, and specifically to homophobia as well as intolerance toward others’ political views and freedom of religion. “Countries like Armenia, which faces numerous foreign challenges, cannot allow the entrenchment of phenomena like xenophobia, which imperils social unity,” Khurshudian said. “Sadly, however, this awareness is virtually absent particularly among the ruling political circles, and, with their actions and especially through the electronic media, the authorities contribute to this troubling phenomenon’s entrenchment among social awareness.”

The day’s first speaker, director Artur Sakunts of the Vanadzor office of the Helsinki Civil Assembly, spoke about intolerance toward other political views. Presenting the roots of political intolerance in Armenia, he drew attention to the recent centuries, when Armenia was under the domination of foreign empires and states, and, in result, the open development of the political culture was hindered. According to Sakunts, however, “in the case when people are fired from their jobs for their political convictions, and when the entrepreneurs’ private properties are confiscated because of their political positions, the aforesaid history cannot justify the work method of the Armenian authorities.” Sakunts also underscored the imperative of institutional reforms.

In his intervention, Mamikon Hovsepian of the “Public Information and Need For Knowledge” NGO discussed the alarming extent of homophobia in Armenia. According to Hovsepian, this phenomenon is widespread in the army and the media, and high-level officials and leading representatives of the ruling political party are encouraging homophobia. And all this, as maintained by Hovsepian, is taking place against the backdrop of the incumbent Armenian authorities’ periodical assumption, from various international bodies, of commitments to carry out measures against homophobia. In Hovsepian’s view, the assumption of these commitments is “a mere formality and solely steps toward deceiving the European structures, and this does not affect, whatsoever, the authorities’ true steps taken in that direction.” Hovsepian also noted that, parallel to the growing reduction in the level of education and the deepening lack of knowledge, homophobia was becoming more widespread in the country.

The next speaker, chairman Stepan Danielian of the Cooperation for Democracy Center, presented the amendments which the ruling political party had proposed for the law on the freedom of conscience and religious organizations, and also pointed to the dangers these amendments can bring forth. He remarked that the Venice Commission of the Council of Europe, the OSCE/ODIHR, and the Council of Europe’s General Department on Human Rights jointly had expressed a negative view with respect to these amendments. “This bill, which passed through the Armenian National Assembly floor, in the first reading, will greatly curtail the freedom of religion, and this conflicts with the Armenian Constitution and the international agreements,” Danielian maintained.

In the shared view of the roundtable participants, xenophobia is truly perilous for the Armenian society and comprehensive counter measures are indispensable, but, to that end, no hope can be placed on the authorities in office. According to the panel discussants, it is impossible to resolve this problem exclusively by way of institutional reforms, because the laws simply are not executed and their mechanisms for execution are either lacking or flawed.

In his closing remarks, NCI coordinator Hovsep Khurshudian argued that, unfortunately, the logic of the political developments is paving the way for one-party rule, with the alternative of Soviet totalitarianism, and, parallel to this, by violating the constitutionally-protected separation of the state and the Church, and freedom of conscience of the citizens, the very same attempt also is being made in the sphere of religion. “In order to disallow such developments, the body politic must unite and work more effectively and in a more coordinated fashion,” Khurshudian concluded.

30 հուլիսի 2009թ.

ՔԱՆ-ում քննարկվեց Հայաստանում այլատյացության (քսենոֆոբիայի) խորացման վտանգը

Երեւան: Այսօր Քաղաքացիական ազգային նախաձեռնությունը (ՔԱՆ) անցկացրեց §Այլատյացությունը Հայաստանում թեմայով քննարկում, որին մասնակցեցին հասարակական կազմակերպությունների ներկայացուցիչներ, փորձագետներ, իրավապաշտպաններ, միջազգային կազմակերպությունների ներկայացուցիչներ, շահագրգիռ այլ շրջանակներ:

Բացելով քննարկումը ՔԱՆ համակարգող Հովսեփ Խուրշուդյանը մատնանշեց այն վտանգները, որոնք պարունակում են իրենց մեջ այլատյացության տարատեսակ դրսեւորումները, եւ, մասնավորապես, անհանդուրժողականությունը այլոց քաղաքական հայացքների հանդեպ, հոմոֆոբիան եւ անհանդուրժողականությունը այլոց հավատքի իրավոնքի հանդեպ: Հատկապես Հայաստանի պես երկիրը, որը ունի վտանգներով լեցուն արտաքին մարտահրավերներ, չի կարող իրեն թույլ տալ ներհասարակական համախմբմանը խոչընդոտող այնպիսի երեւույթների խորացում, ինչպիսին է այլատյացությունը: Ցավոք, դրա գիտակցումը հատկապես իշխող քաղաքական շրջանակներում գրեթե բացակայում է եւ իշխանությունները իրենց գործողություններով` հատկապես էլեկտրոնային ԶԼՄ-ների ներգրավմամբ, նպաստում են այս մտահոգիչ երեւույթի արմատավորմանը հասարակական գիտակցության մեջ:

Քննարկման առաջին բանախոսը Հելսինկյան քաղաքացիական ասամբլեայի Վանաձորի գրասենյակի ղեկավար Արթուր Սաքունցն էր, որը ներկայացրեց անհանդուրժողականության դրսեւորումները քաղաքական այլակարծության հանդեպ: Դիտարկելով քաղաքական անհանդուրժողականության արմատները Հայաստանում` նա մատնանշեց վերջին դարերի պատմությունը, երբ Հայաստանը գտնվել է օտար տերությունների լծի տակ, ինչի արդյունքում խոչընդոտվել է քաղաքական մշակույթի ազատ զարգացումը: Սակայն ըստ բանախոսի դա չի կարող լինել Հայաստանի իշխանություննրի գործելաճի արդարացում, երբ քաղաքական հայացքների համար մարդիկ ազատազրկվում են` համալրելով քաղբանտարկյալների շարքերը, երբ քաղաքական դիրքորոշման համար շատերն ազատվում են իրենց աշխատանքից, իսկ գործարարներից խլում են իրենց սեփականությունը: Բանախոսը մեծապես կարեւորեց խնդրի կարգավորման ուղղությամբ հանրակարգային (ինստիտուցիոնալ) բարեփոխումները:

Այնուհետեւ "Հանրային տեղեկատվություն և գիտելիքի կարիք" հասարակական կազմակերպության ներկայացուցիչ Մամիկոն Հովսեփյանը ներկայացրեց հոմոֆոբիայի ահագնացող չափերը Հայաստանում: Հոմոֆոբիայի դրսեւորումները բազմաթիվ են բանակում, ԶԼՄ-ներում, դրանք խրախուսվում են բարձրաստիճան պաշտոնյաների եւ իշխող կուսակցության առաջատար ներկայացուցիչների կողմից: Եւ այս ամենը տեղի է ունենում հոմոֆոբիայի դեմ քայլեր իրականացնելու` Հայաստանի գործող իշխանությունների կողմից միջազգային տարբեր ատյաններում պարտավորությունների պարբերաբար ստանձնման ֆոնի վրա: Նման պարտավորությունների ստանձնումը բանախոսն անվանեց ձեւական եւ միմիայն եվրոպական կառույցների աչքերին թոզ փչելու նկատառմամբ արվող քայլեր, որոնք որեւէ ազդեցություն չեն ունենում երկրի ներսում այս ուղղությամբ իշխանությունների իրական քայլերի վրա եւ բերեց մի շարք օրինակներ: Նա նաեւ նշեց, որ հոմոֆոբիայի ծավալները ավելանում են հասարակության մեջ կրթական մակարդակի հետզհետե նվազմանը եւ տգիտության խորացմանը զուգընթաց:

Երրորդ զեկուցող, "Համագործակցություն հանուն ժողովրդավարության" կենտրոնի նախագահ Ստեփան Դանիելյանը ներկայացրեց Խղճի ազատության և կրոնական կազմակերպությունների մասին օրենքում իշխող կուսակցության կողմից առաջարկված փոփոխությունների նախագիծը եւ դրանում առկա վտանգները: Նա նշեց, որ այս նախագծի վերաբերյալ Եվրախորհրդի Վենետիկի հանձնաժողովը, OSCE/ODIHR և Եվրախորհրդի Մարդու իրավունքների Գլխավոր դեպարտամենտի համատեղ կարծիքը բացասական է եղել: Ըստ զեկուցողի` ՀՀ ԱԺ-ում առաջին ընթերցմամբ անցած օրենքի նախագիծը ուղղված է կրոնական ազատությունների խիստ սահմանափակմանը, ինչը հակասում է ՀՀ Սահմանադրությանը եւ միջազգային համաձայնագրերին:

Ծավալված քննարկման ընթացքում ելույթ ունեցողները հիմնականում միակարծիք էին այն հարցում, որ քսենոֆոբիան իրապես վտանգավոր է մեր հասարակության համար, եւ որ դրա դեմ համալիր միջոցառումների կարիք կա, ինչի վերաբերյալ, սակայն հույս կապել գործող իշխանությունների հետ որեւէ հիմք չկա: Իսկ բացառապես ինստիտուցիոնալ բարեփոխումների միջոցով խնդրի լուծումը գնահատվեց անհնարին, քանի որ օրենքները պարզապես չեն գործում, դրանց կիրարկման մեխանիզմները կամ բացակայում են կամ անկատար են:

Հմչեց նաեւ կարծիք, որ երբեմն շփոթում են անհանդուրժողականություն եւ հաշտվողականություն եզրույթները: Այսպես, իշխանությունների կողմից կատարվող ապօրինությունների հետ հասարակությունը երբեւէ չպետք է հաշտվի, այլ պետք է դրանց դեմ մշտապես պայքարի, եւ այս հարցում կարեւորվեց քաղաքացիական հասարակության բոլոր դերակատարների, հատկապես ԶԼՄ-ների եւ ՀԿ-ների դերակատարությունը:

Իր ամփոփիչ խոսքում ՔԱՆ համակարգող Հովսեփ Խուրշուդյանը կարծիք հայտնեց, որ քաղաքական զարգացումների տրամաբանությունը ցավալիորեն տանում է քաղաքական համակարգի միակուսակցականացմանը` սովետական ամբողջատիրության նմանությամբ, դրան զուգահեռ նույնը փորձ է արվում իրականացնել կրոնական ոլորտում` խախտելով պետության եւ եկեղեցու ՀՀ սահմանադրությամբ ամրագրված տարանջատումը եւ քաղաքացիների խղճի ազատությունը: Նման զարգացումներ թույլ չտալու համար քաղաքացիական հասարակությունը պետք է համախմբվի եւ առավել համակարգված ու արդյունավետ գործի: